در ماده ۵۱۳ قانون مدنی، از قرارداد حمل و نقل به عنوان نوعی قرارداد جهت اجاره اشخاص یاد شده است. طبق این ماده قانون و همچنین ماده ۵۱۶ قانون مدنی، متصدیان حمل و نقل از طرق خاک، آب و هوا، همان تعهدات امانت داران اشیاء در برابر حفظ و نگهداری اموال را دارند. لذا در صورتی که اموال منتقل شده توسط آنها دچار خسارت یا نابود شود، متصدیان حمل و نقل مسئولیت آن کالا را از زمان تحویل به عهده دارند.
فرستنده، به عنوان ارائه دهنده کالا به متصدی حمل و نقل و یکی از طرف قرارداد، وظیفه دارد علاوه بر محل صحیح تحویل کالا، نوع کالا و مشخصات کامل آن شامل وزن، ارزش و …، اطلاعات تماس و نشانی صحیح گیرنده را نیز به عنوان شخص مجاز به دریافت کالا در مقصد به متصدی اعلام نماید.
همچنین در صورتی که کالا نیاز به مراقب های بخصوص در حین حمل و نقل دارد، باید توسط فرستنده ذکر شود. در صورت ارائه اطلاعات غلط یا عدم ارائه اطلاعات لازم توسط فرستنده، خسارات ناشی حمل و نقل کالا به عهده فرستنده خواهد بود.
لازم به ذکر است خسارات ناشی از بسته بندی نامناسب بر عهده فرستنده و خسارات ناشی از بارگیری و بارچینی نامناسب بر عهده متصدی حمل و نقل است.
علاوه بر قوانین مدنی در مورد حمل و نقل، قانون تجارت هم تمامی جوانب در قراردادهای حمل و نقل را بررسی کرده است. بر طبق این قانون متصدی به عنوان شخص مسئول معرفی شده است. وی از زمان دریافت کالا از شخص فرستنده و یا نماینده قانونی وی در مبدا تا زمان تحویل کالا به شخص گیرنده یا نماینده قانونی وی در مقصد در قبال کالای مورد نظر مسئول خواهد بود.